Clara powoli zrobiła krok naprzód. „Wiem, że to dla ciebie szok. Niczego od ciebie nie oczekuję. Po prostu… kiedy wyciągnął do mnie rękę, pomyślałam: może… może chociaż uda mi się cię zobaczyć”.
Spojrzałem na nią. Te same oczy. Ten sam uniesiony podbródek. Poczułem ucisk w gardle.
Odwróciłem się i poszedłem prosto na górę.
Mój mąż poszedł za mną, szepcząc: „Pomyślałem, że to cię uszczęśliwi. Chciałem zrobić coś pożytecznego”.
Wpatrywałam się w niego. „Zaprosiłeś obcego człowieka do naszego domu, nawet mnie o to nie pytając. To bez sensu. To naruszenie”.
Wyglądał na oszołomionego. Nawet zranionego. Ale w tamtej chwili było mi to obojętne.
Większość poranka spędziłam w naszym pokoju. Około południa zeszłam na dół i zastałam ich oboje poza domem. Na blacie leżała mała koperta. „Zadzwoń, jeśli będziesz chciała porozmawiać – Clara”.
Nie dzwoniłem.
Ale sprawdziłem ją w Google.
Okazało się, że całe życie mieszkała zaledwie godzinę drogi ode mnie. Bez przeszłości kryminalnej. Pracowała jako pielęgniarka do pięciu lat temu. Raz zamężna. Wdowa. Nie miała więcej dzieci.
Moje myśli wciąż dryfowały. Próbowałem przestać o niej myśleć. Ale coś we mnie tkwiło i nie chciało odejść.
Tej nocy zapytałam męża: „Dlaczego mnie porzuciła?”
Zatrzymał się. „Powiedziała, że byłeś ze związku, którego jej rodzice nie akceptowali. Miała 20 lat. Kazali jej odejść, trzymać cię w tajemnicy. Nigdy cię więcej nie zobaczyła”.
„A teraz czego ona chce? Herbaty? Uścisków? Odkupienia?” – warknęłam.
Westchnął. „Ona po prostu chce cię poznać. To wszystko, co powiedziała”.
Tej nocy niewiele spałem. Ciągle miotałem się między gniewem a ciekawością, urazą a poczuciem winy. Rano byłem wyczerpany.
Więc do niej zadzwoniłem.
Spotkaliśmy się w barze w połowie drogi między naszymi domami. Siedziała już tam, ściskając serwetkę na kolanach.
Widok jej w biały dzień sprawił, że wydała się bardziej realna. Bardziej mała, właściwie. Wyglądała na zdenerwowaną. I starszą, niż pamiętałem z rana.
Usiadłem. Żadnych uścisków. Żadnych uśmiechów. Po prostu… zacząłem rozmawiać.
„Nie wiem, czego ode mnie chcesz” – powiedziałem. „Ale jestem tutaj, więc porozmawiajmy jak dwoje dorosłych”.
Jej ramiona nieco się rozluźniły. „To więcej, niż się spodziewałam”.
Rozmawialiśmy przez prawie dwie godziny.
Ciąg dalszy na następnej stronie:
