W noc poślubną byłam wyczerpana po długim dniu zabawiania gości, więc schowałam się do swojego pokoju, mając nadzieję, że przytulę męża i zasnę spokojnie. Jednak gdy tylko skończyłam zmywać makijaż, drzwi się otworzyły:
„Mama jest zbyt pijana, pozwól jej położyć się na chwilę, na dole jest za głośno.”
Moja teściowa, znana z dyktatury i surowości kobieta, weszła do środka, tuląc poduszkę, z jej ust wydobywał się zapach alkoholu, miała wyciętą koszulkę i czerwoną twarz.
Gdy miałam jej pomóc dojść do salonu, mój mąż mnie powstrzymał:
„Niech mama tu leży, to tylko jedna noc. Jedna noc. Noc poślubna.”
Z goryczą zaniosłam poduszkę na sofę, nie śmiąc zareagować z obawy, że zostanę nazwana „nową żoną, która już jest niegrzeczna”.
Przewracałem się z boku na bok całą noc, nie mogąc zasnąć. Był już prawie ranek, kiedy w końcu zasnąłem.
Kiedy się obudziłam, była prawie szósta. Poszłam na górę, żeby obudzić męża i zejść na dół, żeby przywitać się z rodziną matki.
Delikatnie otworzyłem drzwi… i zamarłem.
Mój mąż leżał tyłem do siebie. Moja teściowa leżała bardzo blisko niego, na tym samym łóżku, które ja oddałam.
Podszedłem, zamierzając go obudzić. Ale gdy mój wzrok przesunął się po prześcieradle, nagle się zatrzymałem.
Na czystej, białej kartce… widniała czerwonobrązowa plama, lekko rozmazana, przypominająca zaschniętą krew.
Dotknąłem go – suchy, ale wciąż wilgotny na krawędzi. A zapach… nie był zapachem alkoholu.
Byłem oszołomiony. Całe moje ciało było zimne.
„Nie śpisz?” – moja teściowa podskoczyła, zaskakująco szybko, naciągnęła koc, żeby zakryć ranę, jej uśmiech był jasny i podejrzanie czujny – „Wczoraj w nocy byłam tak zmęczona, że spałam twardo!”
Spojrzałam na męża. Nadal udawał, że śpi, jego oddech był dziwny.
Nie powiedział ani słowa. Nie odwrócił się do mnie.
Nie wiedziałam, co się właśnie wydarzyło na moim łóżku w moją pierwszą noc jako żona, ale… to nie było normalne. Wcale nie.
Tej nocy zakradłem się do pralni. Znalazłem starą pościel.
W worku na pranie znalazłam parę czerwonych koronkowych majtek — nie moich, to niemożliwe.
I od tego momentu małżeństwo, które dopiero się zaczęło… zostało oficjalnie rozbite.
Nazywam się Claire Miller, mam 26 lat i jestem świeżo poślubioną żoną Ethana Millera, młodego, łagodnego i spokojnego lekarza. To jedyna osoba, która sprawia, że wierzę, że prawdziwe szczęście istnieje.
Ślub odbył się na wybrzeżu Kalifornii, wszystko było idealne, dopracowane w najdrobniejszych szczegółach.
Jednak noc poślubna – noc, która miała być początkiem wiecznej miłości – zamieniła się w pierwszy koszmar mojego życia.
Właśnie skończyłam zmywać makijaż i miałam zamiar odpocząć z mężem, gdy nagle drzwi otworzyła Margaret, matka Ethana i weszła do środka.
Zataczała się, czuć było od niej alkohol, ale jej oczy były całkowicie czyste.
„Claire, na dole jest za głośno” – powiedziała słodkim, ale zimnym głosem.
„Pozwól mi tu dziś odpocząć. Tylko na chwilę.”
Spojrzałem niezręcznie na Ethana. Zawahał się przez chwilę, a potem wyszeptał:
„Mama jest tylko trochę pijana. Pozwól jej zostać chwilę, kochanie.”
Nie chciałam sprawiać kłopotów w pierwszą noc po ślubie.
Skinąłem głową i zabrałem poduszki na sofę na dole.
Ale wychodząc, dostrzegłem spojrzenie Margaret utkwione w jej synu – nie było to spojrzenie pijanej matki, ale coś innego: zaborczość i strach przed utratą kontroli.
Następnego ranka wróciłem do pokoju, żeby zaprosić Ethana na śniadanie.
Drzwi były tylko uchylone.
Naciskałem delikatnie…
Pokój był pusty.
Pościel była pognieciona, unosił się silny zapach perfum, a na stoliku nocnym stała stara fotografia – zdjęcie ośmioletniego Ethana, siedzącego na kolanach matki, z ojcem stojącym za nim, ale z odciętą połową twarzy.
więcej na następnej stronie
