Nadal zostawiałem 10% napiwku, ale gdy wychodziliśmy, kelnerka zawołała za nami ostro: „Jeśli nie możecie dać odpowiedniego napiwku, nie jedzcie na mieście!”
Moja żona wpadła we wściekłość i natychmiast kazała mi zgłosić sprawę. Uśmiechnąłem się tylko i powiedziałem: „Tylko patrz”. Potem wróciłem do środka.
Zamiast narzekać, poprosiłem o prywatną rozmowę z menedżerem. Powiedziałem mu, że obsługa nie sprawiała wrażenia niedbałej, tylko przytłoczonej. Wyjaśniłem, że kelnerka wyglądała na wyczerpaną i rozkojarzoną, jakby dźwigała na sobie coś więcej niż tylko stres związany z natłokiem obowiązków.
Menedżerka odetchnęła ze zmęczeniem i przyznała, że oprócz niezwykle intensywnego tygodnia zmagała się z problemami osobistymi. Podziękowała mi za to, że podeszłam do tego spokojnie, a nie ze złością.
Gdy wracałem do drzwi, zobaczyłem kelnerkę nerwowo wycierającą stolik, przygotowującą się na to, co ją czeka.
Zanim wyszedłem, wrzuciłem do słoika na napiwki złożoną notatkę i dodatkową gotówkę, co zwiększyło sumę napiwków znacznie do ponad 10%.
W liście napisano: „Wszyscy mamy trudne dni. Mam nadzieję, że Twoje będą łatwiejsze. Dziękuję za Twój wysiłek”.
Wyszedłem, zanim zdążyła to przeczytać. Nie chciałem jej zawstydzić – chciałem tylko, żeby wiedziała, że jeden trudny moment nie definiuje jej tożsamości.
Moja żona, czekająca przy wejściu, wyglądała na zdezorientowaną, ale zaufała mi na tyle, że poszła za nią, gdy gestem dałem jej znak, żebyśmy wyszli.
Niecałe dwie minuty później drzwi za nami otworzyły się z hukiem. Kelnerka wybiegła ze łzami w oczach, objęła mnie i przeprosiła za to, jak wcześniej się wyraziła.
Ciąg dalszy na następnej stronie:
