Mój mąż chciał zrobić test DNA i był przekonany, że nasz syn nie jest jego. Kiedy wyniki były gotowe, zadzwonił lekarz i powiedział coś strasznego… (WERSJA ROZSZERZONA, BARDZO DŁUGA)

by

Zamiast podejrzeń – wspólny strach i wspólna nadzieja

Wracając z kliniki, oboje milczeliśmy.
Ale to nie była już ta zimna cisza.
To była cisza dwojga ludzi, którzy nagle zrozumieli, że mają dużo ważniejszy problem niż wzajemne oskarżenia.

Później w domu mój mąż podszedł do mnie, uklęknął, objął mój brzuch i pierwszy raz od miesięcy poczułam, że wrócił:

„Przepraszam. Już nigdy nie zwątpię. Będziemy walczyć o nasze dziecko. Razem.”

I wtedy dopiero pozwoliłam sobie płakać.
Nie z bólu.
Nie z żalu.
Z ulgi… i z nowego, potężnego lęku o nasze maleństwo.

To był dopiero początek naszej historii…

Bo przed nami były jeszcze:

  • kolejne badania,

  • konsultacje ze specjalistami,

  • nieprzespane noce,

  • momenty nadziei,

  • momenty rozpaczy.

Ale mimo wszystko…
byliśmy już po jednej stronie.
Po stronie naszego dziecka.C

 

Leave a Comment